In dit eerste album van de tweede 'Murena'-cyclus zit de inkleuring eindelijk goed. Aan de vier albums van de eerste cyclus werkten verschillende inkleurders, en dat leverde wisselvallige resultaten op. Het tweede album, Zand en bloed, was nog het best, wellicht omdat Delaby daar zelf het meest aan inkleurde. Wat deze stripreeks nodig heeft is een statig, licht en koel kleurenpalet, en de jonge Jérémy Petiqueux kan dat voluit realiseren. Zijn inbreng was trouwens ook al te merken in De Moriganen, het album waarmee Delaby en Dufaux een opvallend vervolg breidden aan de reeks 'De klaagzangen van de verloren gewesten'. Delaby zelf bereikt met dit vijfde album een hoogtepunt in zijn heel eigen realistische en filmische stijl, ver van de invloed van Jacques Martin. Hij haalt o.m. de personages meer naar de voorgrond, en tekent expressievere gelaatstrekken en blikken.

De zwarte godin is het eerste deel van een nieuwe vierdelige cyclus, 'cyclus van de echtgenote' geheten, omdat het ditmaal Nero's echtgenote, de geslepen Poppaea is die hem in haar macht wil houden. Via haar werkt trouwens de invloed van Agrippina door. Dat zagen we al in de eerste cyclus, en Agrippina intervenieert hier nog als een magische kracht, als een zwarte godin. Murena is opnieuw spil en slachtoffer in de zaak, enerzijds omdat Nero wraak wil nemen op zijn ex-maîtresse Acte, anderzijds omdat zijn vriend, de gladiator Balba Nero ten val wil brengen. Opnieuw dus heel wat liefdesaffaires, intriges en wraaknemingen, wat tegenwoordig de hoofdingrediënten van populaire fictie over het Romeinse Rijk lijken te zijn. De historische correctheid die Dufaux nastreeft, houdt dus niet in dat ook verhaald wordt over Nero's politieke verwezenlijkingen. Ook weer flink wat spektakel, in de vorm van een lange, gevarieerd uitgebeelde wagenrennenscène waarin Nero het onderspit moet delven tegen een mysterieuze, gemaskerde vrouw (Delaby, die zijn voorliefde voor het Romeinse Rijk dankt aan de film 'Ben Hur', moet in zijn nopjes geweest zijn met deze lange sequens). Anders dan in de eerste vier albums, laat Dufaux heel wat vragen en identiteiten onopgelost, wat, met het rustige ritme van het album, een boeiend verhaal oplevert. [Chris Bulcaen]

Vijfde deel en eerste van de tweede cyclus stripverhalen rondom keizer Nero. De geschiedenis van de keizers van het oude Rome is even intrigerend als bloederig. In dit realistisch getekend stripverhaal in kleur wordt de gruwelijkheid van deze geschiedenis breed uitgemeten, zodat het verhaal over Nero's huwelijk met Poppaea nog even schokkend blijft als in de oorspronkelijke bronnen die de scenarist heeft gebruikt. Zowel de grandeur en onvoorstelbare wreedheid van de Romeinse beschaving komen nadrukkelijk naar voren, waarbij aan de karaktertekening van Nero bijzondere aandacht is besteed. Voeg daarbij knap tekenwerk en een historisch verantwoorde enscenering (zelfs met noten achterin!) en wij hebben te doen met een stripverhaal van hoge kwaliteit, dat naast een onderhoudende zeker ook een educatieve functie kan hebben. De vele geweldscènes maken dit boek echter alleen voor (jong)volwassenen geschikt.